Relaties zijn voor veel mensen een context van veel verschillende overtuigingen en emoties. In het begin van een relatie, in de periode van de verliefdheid, zien we alleen maar het mooie van onze partner, het is alsof we alleen maar verbonden zijn met de ziel. We zien nog niet de trekjes en behoeften van het ego. Misschien is dat wel de tijd waarop we elkaar zien als de essentie die we in wezen zijn.
Maar al snel gaat ons ego, de kwebbelende aap, zich ermee bemoeien. In de periode van verliefdheid komen de eerste gedachten al naar boven: belt hij/zij me wel? Vindt hij/zij me wel leuk? Voldoe ik aan de verwachtingen? Enzovoort. Maar ook de eigen verwachtingen en behoeften komen in beeld. Ik heb … nodig in een relatie en de ander moet mij dat geven. Ik heb bevestiging nodig, liefde, aandacht, respect en waardering. Vaak zijn dit behoeften waarvan we ons niet altijd bewust zijn.
Ik kan mij de fase die volgde op mijn periode van verliefdheid nog goed herinneren. Ik vond niet alles meer leuk aan hem en er ontstonden gedachten als: kun je niet iets meer aandacht geven of me op deze manier liefde geven? Helaas geeft de ander je nooit precies de liefde zoals jij die wilt hebben. Dat komt omdat we er altijd onze eigen verwachtingen op leggen en soms niet eens meer de liefde kunnen ontvangen zoals de ander die geeft. We willen het op onze manier en als je echt van me houdt dan doe je dat toch?
Gelukkig heb ik een man die daar nooit in is getrapt. Hij heeft wel eens geprobeerd zich aan te passen aan mij maar dat houdt hij toch niet heel lang vol. Omdat het niet iets diep vanuit zijn ziel is, maar slechts het idee aan mijn verwachtingen te moeten voldoen.
De grote uitdagingen in een relatie komen wanneer je al wat langer bij elkaar bent en je de verschillende fases van het leven samen doormaakt. Een leven samen opbouwen, kinderen krijgen, werken en ook de uitdagingen als ontslag, depressie, de crisis die er nu heerst. Door de vele verantwoordelijkheden die dat leven met zich mee brengt hebben we steeds minder aandacht voor elkaar. Niet meer slapen door de nachten dat je wakker bent door de kinderen en als ze ouder worden echt tijd moeten vrijmaken om elkaar überhaupt nog te spreken. Herken je dat?
En dan komen de vragen op: is mijn relatie nog wel goed? Moet de ander niet wat veranderen? Groeit zij wel met mij mee? Groeien we niet uit elkaar? Al deze vragen heb ik doorleefd en iedere keer als ik mezelf deze vragen ging stellen gaf het me geen plezierig gevoel; alsof ik iets van hem nodig had. Alsof ik zelf niet compleet zou zijn. Ik merkte dat ik daardoor afhankelijk werd van zijn liefde en ook van zijn humeur. Ik ging eisen stellen: dat hij wel gezellig moest zijn, mij aandacht moest geven en lieve dingen moest zeggen. Net alsof ik altijd zo leuk ben….
Ik ontdekte dat ik het geluk buiten mezelf plaatste en op het moment dat we dat gaan doen in ons leven beseffen we niet meer dat we in essentie liefde zijn. Dat we alleen maar onze ogen hoeven te sluiten om ons te begeven naar de plek binnenin. De plek vol liefde en licht waar alles is wat je nodig hebt [de visualisatie kun je gratis downloaden via de site]. Het is een plek in jou, je eigen ziel, waarin je daadwerkelijk kunt ervaren hoe compleet je bent.
Moet mijn partner dan nog met mij mee groeien? Is het direct een probleem als je in een fase beland dat je verschillende wegen op groeit? Ik denk het niet, het ligt eraan hoe je deze zaken interpreteert. Ik heb nieuwe overtuigingen gemaakt betreffende mijn relatie die naar mijn mening meer zijn gebaseerd op compleetheid, waarheid en liefde. Mijn hart resoneert ook met deze overtuigingen. In mijn hart kan ik daadwerkelijk voelen of iets waar is.
Een relatie is er niet om je gelukkig te maken maar om je wat te leren. Jouw partner kan jou niet gelukkig maken dat moet je zelf doen. Ieder van ons loopt zijn of haar eigen pad, zo is het leven… Je hebt een relatie of je hebt het niet.
Stel dat je de bovenstaande overtuigingen voelt in jezelf. Geeft je dat een gevoel van vrijheid, liefde en vrede? Het diepe besef dat we onszelf alles kunnen geven wat we nodig hebben. Zodat de ander wel eens in een fase kan komen van eigen uitdagingen, niets meer kunnen geven of even niets meer voelen. Gelukkig kan ik het dan bij mezelf halen en kan ik daardoor besluiten zelf in liefde te blijven. Want wanneer ik denk van de ander iets nodig te hebben, moet hij het wel blijven geven anders word ik boos of verdrietig. Daarmee wordt het er niet bepaald gezelliger op. Maar wanneer ik mezelf kan voeden kan ik ervaren dat ik liefde ben. En dan komt het wonder…
Wanneer jij beseft dat je liefde bent ga je de ander weer zien door de ogen van liefde. Je kunt opnieuw de ziel waarnemen van de ander. Wanneer ik angstig ben, dan zie ik angst in de ander. Wanneer ik boos ben, zie ik boosheid in de ander. Die heb ik dan zelf vaak opgewekt doordat ik zelf boos ben en doe.
Waar liefde is kan geen angst zijn.
En hoe mooi is het eigenlijk als je partner er even niet meer voor jou kan zijn. Of als de ander het niet geeft zoals jij het wilt. Of dat de ander een andere kant opgroeit, of een eigen uitdaging door moet en geen liefde meer kan voelen… Dan worden we teruggeworpen op onszelf en gedwongen om de liefde in onszelf te voelen. Om deze liefde weer te ervaren en weer te zijn. We gaan dan eindelijk eens leren hoe het is om van voorwaardelijke liefde naar onvoorwaardelijk liefhebben te groeien.
Dat is zeker niet gemakkelijk, maar wel een prachtig proces waardoor de liefde in jou oneindig groot kan worden.
—————————-
Op dit moment ben ik druk bezig met het redigeren van het nieuwe boek waarin we kijken naar de Levensinitiaties, de 4 beproevingen in relaties en opvoeding.
Nog even geduld. liefs Bonnie
