Ik ga er als vrouw prat op dat ik kan multi-tasken. Er lijken altijd meer taken te zijn dan in één dag passen dus is het niet effectief als je meerdere taken tegelijkertijd kunt uitvoeren? Toch begin ik de laatste tijd sterk te twijfelen of er wel echt waarheid in schuilt. Ik zal een aantal voorbeelden geven…
- ’s Ochtends kook ik haver pap. Het duurt me altijd net te lang voordat de haver zacht wordt. Ondertussen kan ik dus prima de afwas en de was doen. Toch? Totdat ik een verbrande geur ruik en Roelf me meewarig aankijkt: “Néé Es! Alweer?”
- Roelf en ik zijn onderweg naar de verjaardag van mijn broer. Ik zit trots achter het stuur van onze nieuwe, tweedehands, auto. Het idee komt op om onze vriend Peter te bellen om hem te vertellen over onze nieuwe aanwinst. Rijden en bellen kunnen tenslotte prima gecombineerd worden? Ik ga echter zo op in het gesprek dat ik een afslag mis op de snelweg…en nog één. Opeens zitten we midden in het onoverzichtelijke havengebied van IJmuiden. Ehm…moesten we niet aan de andere kant van het water zijn…?
- Maar hey…ik ben een lerend wezen! Ik werk thuis achter mijn laptop. Ik besluit de rijst alvast te koken voor het avondeten. Ik glimlach van trots dat ik deze keer de wekker zet om aanbranden te voorkomen. Als de wekker afgaat blijkt de rijst nog een paar minuten extra kooktijd nodig te hebben. Dat is toch net genoeg tijd om nog even een projectbudget in Excel door te nemen? Als ik na 20 minuten opkijk van mijn laptop komt me een geur tegemoet die niet meer lijkt op gekookte rijst…
Ik denk dat het tijd wordt om toe te geven dat ik toch niet uitblink in multi-tasken. Als ik eerlijk ben naar mezelf dan creëert al dat multi-tasken eigenlijk vooral een soort onrust in me. Het lijkt namelijk net alsof ik nergens echt met aandacht bij aanwezig ben. ’s Avonds valt mijn oog op één van de boeken van Thich Nhat Hanh, een Vietnamese Boeddhistische monnik. Zonder het boek zelfs maar open te slaan voel ik zijn boodschappen over ‘mindfulness’: aandachtig aanwezig zijn bij datgene wat je aan het doen bent. Ik zucht en realiseer me hoe erg ik hier naar verlang.
De volgende dag zit ik in een ZOOM-sessie met collega’s. Degene die aan het woord is, vind ik nogal saai en lang van stof. Al luisterend bedenk ik dat ik ondertussen wel wat e-mails kan beantwoorden. Opeens realiseer ik me dat mijn naam een paar keer valt. “Hey Esther, jij ging toch het volgende punt op de agenda toelichten?”. Ehm…
Mindfulness en ik….we hebben nog een lange weg te gaan!
- Esther den Hartog – September 2020
