“Schat, wat krijg je toch lekkere brede heupen” zegt Roelf en hij pakt me liefdevol vast aan beide kanten van mijn lichaam. Ondanks zijn lieve gebaar weet ik dat Roelf vindt dat er wel wat kilo’s vanaf mogen. En eerlijk is eerlijk: dat vind ik ook. Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat het fenomeen ‘corona-kilo’s’ mij niet vreemd is. Vóór corona fietste ik overal naartoe. Sinds ik thuiswerk en mijn sociale leven nagenoeg tot stilstand is gekomen, moet ik uitkijken dat de spinnenwebben geen bezit nemen van mijn fiets. Je zou logischerwijs denken dat mijn lichaam wel een signaal kan geven dat ik minder calorieën nodig heb aangezien ik minder beweeg. Het tegendeel lijkt echter het geval. Hoe vaak gebeurt het wel niet dat ik eigenlijk teveel heb gegeten? Op dat soort momenten ligt mijn maag als een zware steen in mijn lichaam en vraag ik me af waarom ik nog een dessert heb genomen terwijl ik eigenlijk al meer dan genoeg gegeten had? Hoe anders is dat bij baby Dinte…
Baby Dinte, dochter van een beste vriendin, logeert weer bij ons. Ze is inmiddels 7 maanden oud en mag al wat echt eten proberen. Haar moeder heeft gepureerde zoete aardappel aan ons gegeven omdat Dinte dat heerlijk vindt. Enthousiast gaat Dinte’s mond wijd open, ieder keer als ik de gevulde lepel naar haar toe beweeg. Na een aantal happen houdt ze echter opeens vastberaden haar lippen stijf op elkaar. Ik schakel Roelf als hulptroep in zodat hij Dinte aan het lachen kan maken zodat haar mond weer opengaat. Zodra ze echter mij en de lepel ziet gaat haar mond weer hermetisch dicht. Ik merk dat ik het zonde vind om het halfvolle bakje met eten onaangeroerd te laten. Ik probeer nog één lepel. Dinte begint nu echter verwoed met haar hoofd heen en weer te schudden om maar zover mogelijk uit het bereik van mij en de lepel te blijven. Duidelijker kan ze het niet maken dat ze genoeg heeft gehad. Als ik haar eten heb opgeruimd, begint ze weer te schaterlachen met Roelf. Het is haar volkomen duidelijk dat haar mond weer veilig open kan.
Enigszins jaloers kijk ik naar Dinte die uitermate tevreden in haar wipstoeltje zit met precies genoeg eten in haar buik. Wat maakt dat dit automatische ‘ik-heb-genoeg-mechanisme’ bij mij niet meer werkt? Blijkbaar word je er als mens mee geboren maar ergens op mijn levenspad ben ik het overduidelijk kwijt geraakt. Mocht iemand het antwoord voor de Kerstdagen nog weten, dan houd ik me van harte aanbevolen!
- Esther, december 2020- PS: foto van mijn zelfgemaakte kerstdessert…
