Mijn broer herinnerde me vorige week aan een uitspraak van Thich Nhat Hanh, een Vietnamese boeddhistische monnik: “we hebben de neiging om te denken in termen van doen en niet in termen van zijn”. Ik weet dat ik het lastig vind om gewoon te ‘zijn’. En hoe is dat voor jou? Kun je gewoon ‘zijn’ in het moment zonder een ‘to-do-list’ in gedachten te hebben of zonder je schuldig te voelen over de dingen die je zou moeten doen? Kun je jezelf toestaan te ‘zijn’ terwijl je partner/ vrienden/ familie je aandacht vragen?
Hoewel mijn leven de afgelopen 5 weken behoorlijk is veranderd door de corona lock-down, ben ik nog steeds een echte expert in ‘doen’. Voor corona leidde ik het leven van een hoogopgeleide westerse vrouw: werken voor het Levenscollege en de VU Amsterdam, een lieve zorgzame partner, de wereld rondreizen, fit blijven met bootcamp, organiseren van diners voor vrienden/familie, bezoeken van musea enz. Het voelt soms surrealistisch dat een virus, dat ik niet eens kan zien of waarnemen, mijn leven in korte tijd volledig heeft veranderd. Terwijl ik wen aan ‘een nieuw soort normaal’, is de constante factor ik en mijn ‘doen’. Hoewel ik meestal thuis zit, kan ik duidelijk zien hoe ik mijn leven tijdens de corona gewoon vul met een nieuw ‘doen’: thuiswerken, schoonmaken en opruimen van ons huis, nieuwe recepten uitproberen, bakken voor familie/buren, invullen van belastingaangifte enz.
Alles in mij roept echter om gewoon ‘te zijn’. Zowel voor als tijdens corona kan ik ‘zijn’ door te mediteren, te schrijven, in de natuur te wandelen, stil te zijn en door me te verbinden met de spirit world en mijn eigen innerlijke wijsheid. Ik voel echter dat de behoefte nog groter is geworden om te ‘zijn’. Toch laat ik me nog steeds zo gemakkelijk afleiden door ‘doen’.
Waarom houd ik mezelf altijd bezig? Dat is me zo geleerd. Ik herinner me dat mijn beide oma’s nooit alleen maar televisie keken, maar tegelijkertijd gingen breien of aardappels schillen. Op de begrafenis van mijn grootvader werd hij geprezen voor het feit dat hij altijd afmaakte waar hij mee was begonnen. Door mijn opvoeding heb ik in mij een overtuiging waardoor ik vaak denk waardevolle tijd te verliezen door ‘te zijn’. In werkelijkheid ervaar ik echter dat mijn ‘doen’ meer geïnspireerd wordt, met nieuwe ideeën, meer energie en enthousiasme als ik mezelf eerst toesta te ‘zijn’. Mijn ‘doen’ heeft mijn ‘zijn’ dus nodig.
Door te beseffen dat ik nog steeds te veel ‘doe’, kan ik bewust de keuze maken om me meer te richten op ‘zijn’. Simpelweg omdat ‘ik en mijn doen’ mijn ‘zijn’ nodig hebben om geïnspireerd en in verbinding te leven. En hoe zit het met jou? Hoe vaak sta jij jezelf toe om gewoon te ZIJN?
- Esther den Hartog – April 2020
